In hoeverre definieert ons verleden ons? Vertellen onze herinneringen een verhaal met een consistente verhaallijn, of zijn er onverklaarbare sprongen, wendingen? Hoe draaien we het verhaal van ons verleden zodat het het heden manifesteert dat we willen? Als ik een nieuw hoofdstuk wil schrijven, vooral over mijn leven als Nike Air Max 1 Femme atleet, heb ik dan de macht om de greep van mijn verleden los te laten?
Ik ben het grootste deel van mijn leven een competitieve atleet geweest in een of andere sport. Van gymnastiek tot voetbal, elke sport heeft me lessen en herinneringen nagelaten, om beter of slechter te defini?ren wie ik ben als atleet en daarna.
Het lijkt misschien verrassend dat mijn meest uitgesproken herinnering aan voetbal een moment is van mijn eerste seizoen van de U-8. Ook al zou ik doorgaan met het spelen van Divisie 1 college football, in grote wedstrijden op prestigieuze velden, ik zou dat prestige, die glorie, dat succes niet proeven met dezelfde heerlijke intensiteit als ik voelde toen ik de eerste keer bijna een doelpunt scoorde; bijna.
Het was de laatste wedstrijd van mijn eerste voetbalseizoen. Ik was een trots lid van de scraggly Firebirds, Nike Air Vapormax Homme een co-ed kudde van 7-jarige jongens en meisjes van verschillende niveaus van talent en enthousiasme voor de nieuw ontluikende voetbal sport. De oktoberlucht had nog steeds een vleugje zomer in warmte en helderheid, en de geur van stukjes sinaasappel zweefde in de wind. Het grootste deel van het spel verschuilt zich achter deze sensorische holtes van mijn geheugen.
Maar in de afnemende minuten van de wedstrijd gebeurde het. Ik vond de bal aan mijn voeten in het strafschopgebied. Ik tikte hem naar voren, draaide recht om een ??verdediger heen, sneed terug Nike Air Pegasus 83 Homme met mijn linkervoet, jukte een andere verdediger en schoot op het doel ... dat de doelman prompt redde. Ik kon het verre gejuich van mijn ouders horen: 'Leuk geprobeerd!' echo vanaf de zijlijn. Mijn hart fladderde van opwinding; mijn geest zwol van trots. Ik had net iets spectaculairs gedaan. Ik had zijdelings rond 2 verdedigers gedribbeld en op doel geschoten! Ik voelde geen spoor van mislukking. Ik voelde alleen de vreugde van pure mogelijkheid en de intense honger naar meer. Dat bijna-doel, in plaats van me in mijn geheugen te nestelen als een constante marker van mislukking, onthulde me dat ik kon scoren, en nog belangrijker, dat ik zou scoren. In de volgende seizoenen werd ik een dodelijke spits, ook al miste ik de pure snelheid en het talent van veel van mijn teamgenoten. Ik was me zelfs grotendeels niet bewust van mijn Adidas Eqt Support Adv Womens tekorten. Ik werd gedreven door geloof, vertrouwen, vreugde, verlangen.
Ergens onderweg begon dat zelfvertrouwen en vasthoudendheid af te nemen. Toen ik werd uitgenodigd om uit te proberen voor het eenzame meidenvoetbalteam in Tucson, werd mijn innerlijke lafaard wakker. De meisjes op de Sidewinders, zo'n twee jaar ouder dan ik, waren mijn voetbalidolen. Ze waren legendarisch en hadden deelgenomen aan jongeren, de "laatste vier" van het jeugdvoetbal. Hun coach, een vurige Zwitserse man die zich een weg door verschillende talen kon banen, was een familievriend van het veld, maar op het veld maakte zijn levensgrote persoonlijkheid me bang. Hoewel een paar van de meisjes goede vrienden van me waren, vervaagde iedereen bij mijn eerste training met dat team tot één paniek-inspirerende kracht. Toen ik een pass miste, hoorde ik Nike Air Max 180 Femme gefrustreerde "come-ons" van een andere speler. Toen ik niet scoorde (omdat er in deze nieuwe wereld geen bijna-doelpunten te vieren waren), hoorde ik geen "goede poging!" Elke speler sprak met initiatief en een algemeen niveau van wat ik als wreedheid beschouwde. Als ik terugkijk, weet ik dat ik hun wreedheid als intensiteit kon herinterpreteren, en hun 'kom-ons' als veeleisend in plaats van kritisch, maar op dat moment was het allemaal angstaanjagend en in mijn gedachten waren ze gemeen. Ik ben niet teruggegaan.
